Η Κατερίνα Λέχου ξεχωρίζει παντού. Τόσα χρόνια δεν το ’χαμε καταλάβει; Την περιμέναμε άβαφη, όλο σημάδια παραμόρφωσης, βασανισμένη, ντυμένη στα μαύρα και συνέχεια βουρκωμένη για να καταλάβουμε πως είναι η δική μας εκδοχή της «αγαπημένης της Ελλάδας» κατά το χολιγουντιανό «America’s sweetheart»;Λέει πως είναι ευτυχισμένη. Πως κάνει αυτό που της αρέσει και πως είναι δυστυχία για εκείνη να μην κάνεις αυτό που σε γεμίζει και σε ευχαριστεί. «Είμαι υγιής και έχω την ευτυχία να είναι μαζί μου άνθρωποι, όχι πολλοί, αλλά που έχω πραγματική σχέση μαζί τους. Τι άλλο να ζητήσει κανείς για να είναι ευτυχισμένος;».Το να δουλεύει εκτός Αθήνας είναι απλά υπέροχο. Έχεις εγγύτητα με τους ανθρώπους. Τους «ανταμώνεις», λέει χρησιμοποιώντας ένα ρήμα εκτός μόδας, ουσιαστικό. Πώς αλλιώς; Αφού το ’ζησε! Της άρεσε που δεν χάθηκε σε αποστάσεις, που σε δύο λεπτά είσαι στη δουλειά σου και μετά σ’ άλλα δύο στο μέρος σου, στο σπίτι σου, στο χώρο σου. «Ζεις χωρίς να οδηγείς, να χάνεσαι σε μποτιλιαρίσματα, να ’χεις νεκρό χρόνο, να βρίζεις, να μουντζώσεις και να φτάνεις τρελαμένος άνθρωπος στο σπίτι σου. Η ποιότητα ζωής δεν συγκρίνεται εκτός Αθήνας, αρκεί να μπορείς να κάνεις κι αυτό που αγαπάς. Δεν μου έλειψε τίποτα, μα τίποτα, απ’ την Αθήνα».
Και οι άνθρωποι, Κατερίνα Λέχου; Δεν φοβήθηκες μήπως σε ξεχνούν οι άνθρωποί σου; «Η απόσταση για μένα δεν είναι η πρακτική, δεν έχει μέγεθος, αλλά είναι ψυχική κι εκεί έχει υπόσταση. Με όσους αγαπώ είμαι κάθε μέρα μαζί». Αυτόν το Νοέμβρη, η Κρήτη, η Σπιναλόγκα, τα γυρίσματα, η καθημερινή ύπαρξη της Ελένης στο χρόνο της είναι παρελθόν. Για μας είναι το τώρα. Είναι η Δευτέρα, το να πέφτουν οι τίτλοι, να ζωντανεύει ο υδάτινος κόσμος και οι τόποι της Κρήτης και κάποιοι άνθρωποι. Για μας το ταξίδι στο Νησί αρχίζει εκεί ακριβώς που το αποχαιρέτησε η Κατερίνα…
Δημοσίευση σχολίου